Ένας χρυσός άνθρωπος

Πριν απο 4 χρόνια περίπου γνώρισα μια γυναίκα, αρκετά μεγαλύτερη απο εμένα, που μου άλλαξε τη ζωή. Όχι πολύ ψηλή, αδύνατη, με μακριά μαύρα μαλλιά, καλή. Μια γυναίκα με πληθωρική προσωπικότητα, δυναμική, έντονος άνθρωπος, με αγάπη για την οικογένεια της, βιώματα που δεν νομίζω να ήξεραν πολλοί, χρυσός άνθρωπος. Η Χρυσούλα. Ατέλειωτες ώρες συζητήσεων. Ένιωθα σαν Άτλαντας, που κουβαλούσα το βάρος όλου του κόσμου στις πλάτες μου και με τις συμβουλές της και την υπομονή της με βοήθησε να τα ξεπεράσω. Σαν μέλος της οικογένειας μου. Ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου ξανά, αφού όλο το στρες είχε σχεδόν εξαφανιστεί.

Ήξερε τί να πεί, πως να το πεί. Την βρήκα σε μια περίοδο της ζωής μου που, χρειαζόμουν επειγόντως ένα στήριγμα, μια συμβουλή, ένα χτύπημα στον ώμο, ένα κράτημα του χεριού, μια φίλη, που ήταν εκεί όποτε την χρειαζόμουν για να μου πεί πως ό,τι και αν συμβαίνει, όλα μα όλα θα πάνε μια χαρά. Με συμμάζεψε, με βοήθησε να βάλω το μυαλό και τις σκέψεις μου σε τάξη. Με βοήθησε να διαχειριστώ το άγχος που εκείνη την περίοδο με κατέκλυζε.

Μέχρι που πέθανε...Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε το έμαθα. Καταλάθος. Είχα να την μιλήσω πολύ καιρό και την πήρα τηλέφωνο. Μου το είπε ο άντρας της. Έπεσα απο τα σύννεφα! Ατύχημα λέει, πνίγηκε με ένα αυγό! Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Δεν θα μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες, δεν χρειάζεται εξάλλου. Το θέμα είναι πως έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου, έχασα το στήριγμα μου, την αγαπημένη φίλη μου. Ήξερα οτι όταν την χρειαζόμουν ήταν ένα τηλεφώνημα μακριά. Τώρα; Τώρα να το στρες χτύπησε κόκκινο, να άρχισαν οι ταχυπαλμίες, να και οι αϋπνίες, πενθούσα για την φίλη μου. Έπεσαν και πολλά εκείνη την περίοδο, πολλές στρεσογόνες καταστάσεις. Μια κοπέλα, ψυχολόγος, μου είχε πει όταν χάνεις έναν τόσο αγαπημένο σου άνθρωπο, συμβαίνει αυτό για αρκετό καιρό γιατί προσπαθείς να το διαχειριστείς. Τώρα δέσαμε.  Έχουν περάσει 9-10 μήνες απο τότε.

Πλέον την θυμάμαι με αγάπη. Περνάω κάτω απο το γραφείο της αρκετά συχνά, σε κεντρικό δρόμο ήταν. Νιώθω τόσο τυχερή που τη συνάντησα, που τη γνώρισα, που την έζησα. Χαίρομαι που προλάβαμε και είπαμε: 

Θυμάμαι τις συζητήσεις μας, που γελούσαμε και που καμιά φορά μου έλεγε στα τούρκικα-μια και είχε καταγωγή απο Κωνσταντινούπολη- κάτι το οποίο ενώ δεν μπορώ να αποτυπώσω γραπτώς γιατί πολύ απλά δεν ξέρω τί σημαίνει, αλλά το'πιανα και χαμογελούσαμε! Καμιά φορά συζητάμε με τις φίλες μου, ή τον άντρα μου, οποιονδήποτε και υπάρχουν κάποια πράγματα, που σκέφτομαι: "αν ήταν εδώ η Χρυσούλα, θα έλεγε..."