Η ζωή δεν περιμένει

Κυριακή απόγευμα αυτή τη στιγμή και δεν θα μπορούσε να είχε περάσει πιο τεμπέλικα, το μεγαλύτερο μέρος της μέρας. Ούτε δουλειές, ούτε βιασύνη, ούτε καν μαγείρεμα, τίποτα. Σήμερα, τα αφήσαμε όλα στην τύχη τους, χαλαρώνουμε. Μέρα ξεκούρασης λοιπόν. 

Απο το πρωί είμαι στο μπαλκόνι, ευχαριστιέμαι τον ανοιξιάτικο καιρό, διαβάζω το βιβλίο μου, πίνω το καφεδάκι μου. Κάπου κάπου, σηκώνομαι να κάνω κάτι που θυμήθηκα, ασχολούμαι με το παιδάκι μου και μετά ξανά έξω, στην θέση μου. Πραγματικά, δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα σήμερα. Κάποια στιγμή και αφού η καθιερωμένη ώρα του φαγητού είχε περάσει, παραγγείλαμε απ' έξω. Σειρά είχε το κρεβάτι, για αγκαλίτσες, χάδια και γέλια. Μια συνεχόμενη "ροή αγάπης ξεγνοιασιάς και ευτυχίας" να συμβαίνει εκείνη την στιγμή. Είναι, απο αυτές τις μέρες που απολαμβάνεις την σπαρίλα. Απολαμβάνεις την παρέα της οικογένειάς σου. Απολαμβάνεις (ναι, είναι η 3η φορά που γράφω την ίδια λέξη!) τα μικρά αλλά σημαντικά πράγματα σε όλο τους το μεγαλείο. Είναι απο τις μέρες που συνειδητοποιώ, πόσο τυχερή έχω σταθεί στη ζωή μου, γενικά. Σε όλους τους τομείς. Δύσκολο πράγμα η ισορροπία. 

Καμιά φορά, αναρωτιέμαι. Γιατί το να έχουμε πάντα και ολοκληρωτικά τον έλεγχο σε όλα, είναι τόσο σημαντικό στη ζωή μας; Γιατί τόσος ψυχαναγκασμός; Γιατί δεν μπορούμε απλά, να χαρούμε τις στιγμές που μας δίνονται, να ζήσουμε το τώρα όπως είναι, χωρίς να νιώθουμε οτι βγαίνουμε εκτός προγραμματισμού; Γιατί ζούμε με τόσο άγχος να τα προλάβουμε όλα; Σήμερα που τα άφησα όλα έτσι, χαλάρωσα κι εγώ. Και το χρειαζόμουν σε ένα βαθμό. Γιατί, μπορεί να βρισκόμαστε εν μέσω τρίτου κύματος, κλεισμένοι μέσα και χωρίς πολλές απο τις κανονικές μας δραστηριότητες, αλλά οι υποχρεώσεις παραμένουν, διαβάσματα, μαγείρεμα, ψώνια, νοικοκυριό κτλ. Πειράζει αν θα γίνουν σιγά σιγά πχ μισή ώρα αργότερα ή ένα τη φορά; Κάτι μου λέει πως τελικά, μόνες μας "βγάζουμε τα μάτια μας".