Ιστορία αγάπης απο άλλη εποχή

Πόσες φορές μου διηγήθηκε η γιαγιά μου την ιστορία τους. Απο τότε που ήμουν
κοριτσάκι, μαγευόμουν κάθε φορά που την άκουγα. Πόσο παιδεύτηκαν μέχρι να ορθοποδήσουν. Δούλευαν σε εργοστάσια, σε μαγειρεία και όμως δεν άκουσα ποτέ κανέναν απο τους δύο να παραπονεθεί για τη ζωή τους. Γιατί πολύ απλά, είχαν ο ένας τον άλλον και αυτό ήταν ότι χρειαζόταν. Κοιτούσα όσες φωτογραφίες πρόλαβε να σώσει η μαμά μου απο τότε και δεν τις χόρταινα, ταξίδευα και ταξιδεύω ακόμα σε εκείνη την εποχή. Έψαχνα να βρω και να διαβάσω τα μηνύματα και τις αφιερώσεις που έγραφαν στο πίσω μέρος κάθε φωτογραφίας. 

Πάντα θαύμαζα την αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλο. Θυμάμαι, είχαν περάσει  13 χρόνια που είχε πεθάνει ο παππούς μου, αλλά η  γιαγιά μου μιλούσε για αυτόν, λες και τον είχε δίπλα της, με τόση αγάπη. Θυμάμαι πως τον φρόντιζε, πως μιλούσαν μεταξύ τους. Δεν μπορώ να φανταστώ τις συνθήκες τότε που ζούσαν. Απλά το έχω στο μυαλό μου σαν ταινία. Όταν κάποιος σου εξιστορεί τη ζωή του, προσπαθείς να έρθεις όσο πιο κοντά στο πραγματικό μπορείς. Προσπαθείς να ακούσεις, να γευτείς, να μυρίσεις, να νιώσεις ότι μπορείς απο τότε. Αυτό που ξέρω όμως, και σύμφωνα πάντα και με όσα μου έχει πει κατά καιρούς η μάνα μου, ήταν πολύ ευτυχισμένοι. Και αυτή όσο μεγάλωνε αλλά και οι γονείς της. Τα είχαν όλα. Τον περασμένο Νοέμβριο, πέθανε και η γιαγιά μου. Η μαμά μου, μου είπε οτι πριν πεθάνει, της είπε πως έβλεπε τον παππού μου στην πόρτα, να την περιμένει.

Ίσως παραείμαι ρομαντική, δεν ξέρω. Αν όμως δύο άνθρωποι που πέρασαν του κόσμου τις κακουχίες, στερήθηκαν οικογένειες, φίλους, ελευθερία, όνειρα κατάφεραν να φτιάξουν μια οικογένεια, να είναι τόσο ενωμένοι και αγαπημένοι, να έχουν μια ζωή όπως την ήθελαν και είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα, τότε εμείς που τα έχουμε τα πάντα γιατί τα θεωρούμε όλα δεδομένα;