Μαρία, μια γενναία γυναίκα.

Η Μαρία, είχε πρόβλημα υγείας. Σοβαρό. Διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Το έμαθα τυχαία, απο κάποια άλλη..."κυρία". Σοκαρίστηκα και επιβεβαίωσα οτι ίσχυε. Στεναχωρήθηκα. Μετά απο χειρουργείο και χημειοθεραπείες, το πρόβλημα φάνηκε να υποχωρεί. Δυστυχώς όμως, λίγο καιρό μετά, μετά το καθιερωμένο check up, εμφανίστηκε μια μετάσταση στο συκώτι. Αυτό σήμαινε καινούριο κύκλο χημειοθεραπειών, περισσότερο κουράγιο, πάλι ιδιαίτερη προσοχή. 

Το καλό είναι οτι συζητούσαμε για αυτό, μπορούσαμε να την ρωτάμε πράγματα και δεν είχε και η ίδια πρόβλημα να μας λύνει τις απορίες μας. Γιατί, ξέραμε κάποια πράγματα, όπως οι περισσότεροι, αλλά όχι όλα όσα μας έλεγε. Δεν ήταν ταμπού να το συζητάμε. Ούτε για το πως επηρεαζόταν η ίδια ή η οικογένειά της. Μιλούσε η ίδια άνετα και για αυτό ήμασταν κι εμείς άνετες. Προσπαθούσαμε να τη στηρίζουμε και δείχναμε το ενδιαφέρον μας, όσο η καθεμιά μπορούσε, με τον δικό της τρόπο. Όταν δε την ρωτήσαμε ψυχολογικά, πώς το περνούσε, αν είχε μιλήσει σε ψυχολόγο ή αν έκανε οτιδήποτε άλλο μας είπε: "Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα, παιδιά. Απλά έτυχε σε εμένα...!"

Είχε ένα κοριτσάκι δημοτικού. Όπως και κάθε μια απο εμάς, το φυλούσε σαν τα μάτια της! Μας είχε πει κάποια στιγμή πως, όταν ήταν στα νήπια, όταν και διαγνώστηκε ο καρκίνος την πρώτη φορά, απο τη θεραπεία είχε χάσει τα μαλλιά της. Δεν ήθελε το κορίτσι της να το ξαναζήσει αυτό λίγα χρόνια μετά. Κάποια στιγμή, αποφάσισαν να μετακομίσουν. Απο τότε δεν την είδαμε καθόλου, πέρα απο τα  social media, κρατήσαμε όμως επαφή, μέσω messenger. Δεν την ρωτούσα ποτέ για το πρόβλημα υγείας της, δεν ήθελα να νομίζει οτι της στέλνω απλά για να μάθω. Αν ήθελε, θα μου έλεγε. Πάντα μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Πριν απο καμιά 10ριά μέρες μάλιστα, της είχα στείλει ένα μήνυμα για να δω τί κάνει.

Πριν απο 4 μέρες, η Μαρία "έφυγε". Νικήθηκε. Ένας άνθρωπος νέος, γεμάτος ζωή, γελαστός και αισιόδοξος, πέθανε. Το έμαθα τυχαία, απο τα social media. Στεναχωρήθηκα, δεν ήξερα οτι ήταν τόσο βαριά η κατάστασή της. Ήλπιζα πως θα το ξεπερνούσε πάλι. Με συγκλόνισε το νέο και δεν μπορούσα, ούτε μπορώ ακόμα και τώρα, να μην σκέφτομαι την ίδια, την οικογένειά της, τις τελευταίες στιγμές, το παιδάκι της. Σπάραξε η καρδιά μου. Έκλεινα τα μάτια μου και την έβλεπα μπροστά μου. Ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο.