 |
Χρόνια πριν, είχα βγει για καφέ με την κολλητή μου απο τη δουλειά. Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, όταν ξεκίνησαν οι βαθύτερες εξομολογήσεις και σιγά σιγά ο απογευματινός καφές κατέληξε σε ποτό. Μου εξομολογήθηκε οτι στην εφηβεία της, είχε πέσει θύμα βιασμού. Μια άλλη, οτι της επιτέθηκε κάποιος την ώρα που περπατούσε, σε πολυσύχναστο δρόμο, βράδυ, αλλά ευτυχώς μπόρεσε και ξέφυγε. Πριν λίγο καιρό, μια άλλη φίλη μου, είχε εξομολογηθεί οτι είχε πέσει και εκείνη θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης. Εννοείται οτι δεν θα πω ονόματα, ούτε τί και πώς. Και στις τρεις περιπτώσεις είχα ταραχτεί πάρα πολύ και απο τις περιγραφές και απο τα συναισθήματά τους. Μέχρι τότε, κανένας δικός μου άνθρωπος, δεν είχε έρθει αντιμέτωπος με κάτι τέτοιο, μου φαινόταν σαν, πώς να το πω χωρίς να παρεξηγηθώ; Σαν ταινία. Συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους μακριά απο τον δικό μου κύκλο. Ήταν συγκλονιστικές οι περιγραφές τους. Να πω πως μίλησαν. Μπράβο για τη δύναμή και το θάρρος τους.
Πριν απο πολλά χρόνια, πρέπει να ήμουν πάνω-κάτω γύρω στα 25, είχα κι εγώ μια παρόμοια εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης. Σε ένα ψιλικατζίδικο. Με κόσμο μέσα. Ήταν ένας "κύριος" γύρω στα 45-50, ο οποίος διατηρούσε κατάστημα ψιλικών κοντά στο σπίτι. Ήμουν συχνή πελάτισσα, σταματούσα εκεί για να πάρω τσιγάρα, κάρτα για το κινητό, κτλ. Αφού πήγαινα συχνά, αρχίσαμε να μιλάμε λίγο, μη φανταστείτε, τα τυπικά. Μια μέρα είχα ρεπό και το πρωί που ξύπνησα, καλοκαίρι ήταν, ήθελα να πιώ κακάο. Θυμάμαι ακόμα και τί φορούσα, Ένα γαλάζιο μακρύ, φαρδύ μπλουζάκι και ένα κάπρι κολάν. Μάζεψα τα μαλλιά σε κότσο και πήγα να πάρω το γάλα μου. Μέσα στο μαγαζί ήταν κι ένας άλλος τύπος. Μπήκα μέσα, είπα καλημέρα και την ώρα που γύρισα να πληρώσω, ξαφνικά με αγκάλιασε και με φίλησε. Εγώ έμεινα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ήταν κάτι που με έκανε να νιώσω απίστευτα άσχημα. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Ήταν ένας άγνωστος που μπήκε στον προσωπικό μου χώρο, τον παραβίασε και με άγγιξε παρά τη θέλησή μου. Παγωμένη, πλήρωσα το γάλα μου και γύρισα σπίτι. Όταν το είπα στους γονείς μου, που τότε ζούσαν σε άλλη πόλη, έκλαιγα. Ήρθε ο άντρας μου μετά απο λίγο, τότε τα είχαμε και του είπα τί είχε συμβεί. Φυσικά, με υποστήριξε και θύμωσε με τον ψιλικατζή. Το μόνο που θα πώ είναι οτι πήγε και τον βρήκε. Το τί έγινε όμως δεν μου είπε ποτέ. Απο τότε είχε τύχει και είχα περάσει αρκετές φορές έξω απο το συγκεκριμένο μαγαζί, ποτέ όμως δεν με κοίταξε ξανά ο τύπος. Δεν ξαναπάτησα ποτέ εκεί. Μετά απο λίγο καιρό έκλεισε.
Με αφορμή όλο αυτό που γίνεται πλέον, το ξαναθυμήθηκα κι εγώ. Όσο ασήμαντο και να φαίνεται σε κάποιους ένα περιστατικό σαν το δικό μου, - σιγά, τί σου 'κανε μια αγκαλιά! Βλέπεις όταν δίνεις πολύ θάρρος;- δεν παύει να είναι κάτι σημαντικό. Δεν χρειάζεται να φτάσει κάποιος σε σημείο που δεν έχει γυρισμό, για να θεωρηθεί σημαντικό ακόμα και το πιο light περιστατικό. Γιατί δεν είναι light, είναι σημαντικό. Πάντα θα είναι. Το χούφτωμα απο το αφεντικό ή τον συνάδελφο την ώρα που περνάει απο πίσω σου, είναι σημαντικό. Το στρίμωγμα που κάνει πάνω σου, για να μπορέσει να πάρει κάτι -και καλά-, είναι σημαντικό. Το bulling που μπορεί να δέχεται κάποιος γιατί είναι διαφορετικός, είναι σημαντικό. Η βία για να επιβληθεί κάποιος σε υφιστάμενο ή αδύναμο άτομο, με οποιαδήποτε μορφή της, είναι σημαντικό. Δεν πρέπει να σιωπούμε, πρέπει να γίνονται γνωστά, για να προστατέψουμε άλλους ανθρώπους. Η Σοφία Μπεκατώρου άνοιξε τον δρόμο. Ήρθε η στιγμή που τα θύματα δεν φοβούνται να μιλήσουν, οι θύτες όμως θα το σκέφτονται πλέον διπλά. Είμαι δίπλα σε αυτές τις γυναίκες, τους άντρες, τα παιδιά. Όλοι είμαστε.
Δείτε ακόμα:
Γυναικοκτονία, κακοποίηση, ανοχή...Φτάνει πια!
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ: Η ημέρα που χάθηκε το μεγαλύτερο επίτευγμα των τελευταίων είκοσι χρόνων.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου