Είμαι μαθημένη -πλέον- απο το πρωί να τρέχω. Να σηκωθούμε το πρωί να ετοιμαστεί ο μικρός για σχολείο, μέχρι να ετοιμαστεί να ετοιμάσω το πρωινό του, να φύγουμε, να πάω για τον καθημερινό μου καφέ με τις φίλες μου, να γυρίσω, να μαγειρέψω, να συμμαζέψω, αν τύχει και κανένα σούπερ μάρκετ και πάει λέγοντας...Ξέρετε πως είναι...Να προλάβω να τελειώσω για να πάρω το παιδί απο το σχολείο και μετά να ξεκινήσουν τα απογευματινά. Διάβασμα, φροντιστήρια, δραστηριότητες, αν προκύψει κανένα πάρκο, ουφ! Δουλειές, δουλειές, δουλειές! Φανταστείτε με, όπως στα μίκι μάους, γρήγορη μουσική, ξαφνικά χαλαρή μουσικούλα όπου οι πρωταγωνιστές τρώνε και μετά ξανά τα ίδια! Έτσι είναι όταν όλα περνάνε απο εσένα. Δεν παραπονιέμαι όμως! Μου αρέσει πολύ η ζωή μου!
![]() |
Έχω λοιπόν την εξής απορία: γιατί δεν μπορούμε (εγώ και πολλές άλλες stay-at-home-moms) να κάτσουμε για μία φορά στα αυγά μας; Γιατί δεν μπορούμε απλά να αφήσουμε τα κρεββάτια ξέστρωτα; Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε ούτε μία μέρα το πλυντήριο να ξεκουραστεί ή να μην σφουγγαρίσουμε; ΓΙΑΤΙ;;;; Γιατί είμαστε ψυχαναγκαστικές! Ή γιατί έχουμε μάθει όλη μέρα να είμαστε στο πόδι, να τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα, που δεν μπορούμε να κάτσουμε μια φορά να απολαύσουμε την ηρεμία και την ησυχία του σπιτιού όταν ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΛΟΙ!
Η ώρα είναι 12:40. Σας αφήνω, πάω να κόψω σαλάτα. Σε 20 λεπτά πρέπει να φύγω, σχολάει το καμάρι μου...Θα χαλαρώσω λίγο μετά (χαχαχαχαχα)
Δείτε ακόμα:
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου