Εν έτη 2021, θα περίμενε κανείς κάποια πράγματα και ειδικά απο άτομα κοντά στην ηλικία μου, νέα, να σκέφτονται λίγο διαφορετικά, απο τον τρόπο που σκεφτόταν παλιότερα οι παππούδες μας ή οι γονείς μας. Κάποια πράγματα, θέλοντας και μη, βρίσκονται παντού γύρω μας, στην καθημερινότητά μας. Προφανώς, δεν είναι υποχρεωτικό να τα αποδεχόμαστε. Αλίμονο αν οτι βλέπαμε ή μας πασάρανε να το δεχόμασταν και να το καταπίναμε αμάσητο. Ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχτούμε ή να μας αρέσει. Σωστά;
 |
Το πρωί, είχα μια συζήτηση, που αφορούσε στους ανθρώπους με προτίμηση σε άλλα άτομα του ίδιου φύλου. Το θέμα ξεκίνησε απο την τηλεόραση, οτι παντού, μέχρι και σε μια παιδική ταινία, υπάρχουν παντού αναφορές ή δείχνουν gay συνανθρώπους μας. Πραγματικά, μερικές απόψεις είναι το λιγότερο εντελώς αρχαία νοοτροπία. Συγκεκριμένα, το επιχείρημα "μπορεί να φταίνε οι ορμόνες που τρώμε κάθε μέρα στις τροφές μας" μου έκαψε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Το "βρίσκονται παντού, έξω, στην τηλεόραση, τους δείχνουν συνέχεια, δεν ξέρω τί φταίει, παλιά δεν ήταν τόσοι πολλοί...Το βλέπουν και τα παιδιά και προσπαθούν να το περάσουν σαν κάτι φυσιολογικό" ήρθε μετά. Η προσπάθειά μου να αντικρούσω αυτή την άποψη ήταν άμεση, καθώς και της φίλης μου δίπλα μου. Πρώτον: Στα σχολεία επίσης, χρόνια τώρα, μαθαίνουν και για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το βλέπουν σε ταινίες κτλ, αυτό τί σημαίνει; Οτι θα εισβάλλουν στην Πολωνία ας πούμε; Δεύτερον: Πριν 10 χρόνια, δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι; Πριν απο 20 χρόνια; 50; 100; Έλα τώρα! Να προσπαθείς να εξηγήσεις το αυτονόητο, οτι δεν πρόκειται για αρρώστια, δεν το επιλέγουν, οι άνθρωποι αυτοί έτσι γεννιούνται! Πάντα υπήρχαν, απλά κρύβονταν! Κρύβονταν γιατί τους στιγματίζανε, κρύβονταν γιατί δέχονταν κακοποίηση και γιατί απειλούνταν η ζωή τους, κρύβονταν γιατί δέχονταν εξευτελισμό. Είναι μέρος της κοινωνίας μας, όπως είμαστε οι υπόλοιποι. Απλά "βγήκαν απο την ντουλάπα" μετά απο τόσο καιρό! Μέχρι πρόσφατα, στην Γερμανία έμπαιναν φυλακή για αυτό!
Δεν φταίνε ούτε οι ορμόνες, ούτε η τηλεόραση. Τα μυαλά μας φταίνε. Όταν ένα νέο παιδί, έρχεται και σου λέει "μαμά, μπαμπά, έχω κάτι να σας πώ. Είμαι gay/μου αρέσουν και οι άντρες αλλά και οι γυναίκες..." , είναι κάτι που δεν περιμένεις να ακούσεις και σε τρομάζει. Είναι όμως υποχρέωσή σου να το δεχτείς, να το αγκαλιάσεις και να του πεις "παιδάκι μου, αρκεί να είσαι ευτυχισμένο", ακριβώς όπως και αν δεν έλεγε τίποτα. Σκέψου πόσο πάλεψε με τον εαυτό του, σκέψου πόσο σκέφτηκε, πόσο μπορεί να προβληματίστηκε ή και να φοβήθηκε. Δεν λέω πως είναι εύκολο να το δεχτεί ο γονιός, αλλά αν δεν σταθεί στο πλευρό του παιδιού του, αν δεν το υπερασπιστεί και το αντιμετωπίσει σαν "ανώμαλο", σαν "μπερδεμένο" ή "εμένα το παιδί μου δεν είναι απο αυτούς", τότε αυτό το παιδί, ο νεαρός, η νεαρή, πως θα νιώσουν, πως θα πορευτούν;
Προσωπικά, δεν έχω και ούτε είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα μαζί τους. Έχω γνωστούς που είναι gay/bisexual, έχω δουλέψει μαζί τους, όπως επίσης έχω ρωτήσει και μου έχουν εξηγήσει κάποια πράγματα για την σεξουαλικότητα τους, πάντα με σεβασμό απο τη μεριά μου, χωρίς να προσβάλλω ή να θίξω το συγκεκριμένο άτομο. Ο καθένας όμως, έχει τον δικό του τρόπο σκέψης, βιώματα, τρόπο ζωής, οτιδήποτε τέλοσπάντων διαμορφώνει τον χαρακτήρα και το άτομό του. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ υποτιμητικές και κοροϊδευτικές συμπεριφορές και δηλώσεις, δεν μου αρέσουν. Όπως δεν θα κρίνεις κάποιον που δεν ξέρεις, μην κρίνεις και για πράγματα που δεν ξέρεις. Η σεξουαλικότητα του καθενός, είναι καθαρά δική του υπόθεση. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα στον έρωτα, στην συντροφικότητα, στη φιλία, στην εργασία, στην ασφάλεια, στην ελευθερία, στην έκφραση, στη ζωή.
Φωτογραφία:Zsófia Vera Mezei on Unsplash
Δείτε ακόμα:
Γυναικοκτονία, κακοποίηση, ανοχή...Φτάνει πια!
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου