"Ειμαστε λευκοσιδηρουργοι...η δουλεια μας, ειναι κατι σαν οικογενειακη παραδοση."

Τα κορίτσια στο εργαστήρι τους

Αυτόν τον μήνα, θα γνωρίσουμε δύο κοπέλες, που ίσως είναι να είναι απο τις λίγες, για να μην πω οι μοναδικές, που ασχολούνται με κάτι εντελώς ασυνήθιστο. Ένα επάγγελμα συνήθως αντρικό, στο οποίο αποδεικνύουν περίτρανα ότι είναι πάρα πολύ καλές. Γνωρίστε τις!

Γειά σας κυρίες μου! Είμαι η Κατερίνα, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω! Θέλετε να μου πείτε λίγα πράγματα για εσάς;

Γειά σου Κατερίνα, είμαστε η Αγγελική και η Δήμητρα Μαντέλλου. Είμαστε λευκοσιδηρουργοί, κατασκευάζουμε δηλαδή πράγματα από λαμαρίνα και ζούμε στο Μουζάκι Καρδίτσας.

Α. Είμαι 42 χρονών, χωρισμένη και μητέρα δυο παιδιών.

Δ. Είμαι 40 χρονών ελεύθερη.

Πείτε μου, πώς προέκυψε αυτό το επάγγελμα; Έτυχε ή θέλατε να ασχοληθείτε με το αντικείμενο;

Δ. Ήθελα να ασχοληθώ με αυτή τη δουλειά γιατί, μου άρεσε όταν έβλεπα τον πατέρα μου να κατασκευάζει ό,τι κι αν του ζητούσαν. Τελικά, έτυχε να ασχοληθώ με αυτό αναγκαστικά, για να βοηθήσω τον πατέρα μου.

Α. Η αλήθεια είναι πως, με γοήτευε η ιδέα του να κάνω μια «αντρική» δουλειά. Κατά διαστήματα, βοηθούσα στο εμπορικό κατάστημα της οικογένειας και στο εργαστήριο, αλλά δεν ήταν κάτι που το είχα σχεδιασμένο, έτυχε.

Είναι κάτι που το σπουδάζεις ή μάθατε δίπλα σε κάποιον;

Δ. Ήταν η δουλειά του πατέρα μας, του παππού μας, του προπάππου, κάτι σαν οικογενειακή παράδοση. Από μικρή, είχα μεγάλη αδυναμία στον μπαμπά κι έτσι τον ακολουθούσα παντού, οπότε βρισκόμουν συχνά και στο εργαστήριο και τον έβλεπα να δουλεύει. Κάποια στιγμή, άρχισε να μου δείχνει πράγματα και άρχισα σιγά σιγά να μαθαίνω. Όταν αρρώστησε ο μπαμπάς μας από καρκίνο, άρχισα να βοηθάω στο εργαστήριο αλλά και στις εξωτερικές δουλειές, όπως η τοποθέτηση υδρορροών. Όταν πέθανε ο μπαμπάς, είχα μάθει όσο περισσότερα μπορούσα και ανέλαβα το εργαστήριο. Παράλληλα, σπούδαζα στη Λάρισα στο Τ.Ε.Ι. Πολιτικών έργων υποδομής.

Α. Από μικρή βοηθούσα στο εμπορικό κατάστημα του μπαμπά όταν χρειαζόταν, όμως αφού αρρώστησε, ήμουν πλέον καθημερινά εκεί, μιας και οι γονείς μας έτρεχαν στα νοσοκομεία για τις θεραπείες. Κάποια χρόνια αργότερα και αφού είχα φύγει από το χωριό για κάποιο διάστημα, επέστρεψα και μπήκα στο εργαστήριο, όπου έμαθα τη δουλειά από τη Δήμητρα. Είναι μια δουλειά δημιουργική και ενδιαφέρουσα, αν και λίγο δύσκολη κάποιες φορές, κυρίως λόγω του βάρους των υλικών.

Μιλήστε μου λίγο για την τέχνη σας. Πόσο εύκολο είναι να δουλέψεις με αυτό το υλικό; Χρειάζεται πολύ χρόνο για να δουλευτεί;

Δ. Δεν είναι δύσκολη η δουλειά μας. Χρειάζονται απλές γνώσεις μαθηματικών, για να υπολογίζουμε τις διαστάσεις των κατασκευών, τον όγκο, την επιφάνεια κτλ. και αρκετή υπομονή, γιατί σε πολλά από τα πράγματα που κατασκευάζουμε, μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε τις ίδιες κινήσεις για πάνω από μια ώρα. Το δύσκολο κομμάτι είναι το βάρος των υλικών, μιας και το κάθε φύλλο λαμαρίνας (από τα είδη που δουλεύουμε), ζυγίζει από 6 εως 10 κιλά. Επίσης, εμπορευόμαστε και σόμπες, όπου εκεί το βάρος μπορεί να φτάσει μέχρι και 150 κιλά. Φυσικά, θέλει πολύ προσοχή γιατί οι λαμαρίνες που δουλεύουμε, είναι λεπτές και πολύ κοφτερές. Ο χρόνος κατασκευής, εξαρτάται από το είδος που θα κατασκευάσουμε. Από 5 λεπτά για ένα τσέρκι ζαχαροπλαστικής, εως ώρες ολόκληρες για την τοποθέτηση υδρορροών.

Τί πράγματα κατασκευάζετε;

Οτιδήποτε μας ζητηθεί από λαμαρίνα, όπως σωλήνες για σόμπες, τζάκια, εξαερισμούς, υδρορροές, κτηνοτροφικά είδη (όπως ταΐστρες και ποτίστρες για τα ζώα), κόσκινα για τραχανά, καλούπια για τυρί, εκκλησιαστικά (όπως οστεοφυλάκια, κεροθήκες μνημείων, καντήλια κτλ.). Αυτά είναι τα κύρια προϊόντα μας και από εκεί και πέρα, ό,τι μας ζητηθεί και μπορούμε το φτιάχνουμε.

Είχατε κατασκευάσει στο παρελθόν, ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο από λαμαρίνα. Μείνατε σε αυτό μόνο ή έχετε δημιουργήσει κι άλλα πράγματα;

Α. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ήταν μια κατασκευή που έγινε με αφορμή έναν τεχνόδρομο που διοργάνωσε ο εμπορικός σύλλογος Μουζακίου. Το πρόγραμμά μας δυστυχώς, δεν μας επιτρέπει να φτιάχνουμε πράγματα εκτός των παραγγελιών. Πρέπει να κλέψουμε χρόνο από κάτι άλλο, που είναι πολύ δύσκολο. Οπότε, από διακοσμητικά ήταν το μόνο που φτιάξαμε.

Η Αγγελική, εξηγεί τί κάνουν στη φωτογραφία

Ασχολείστε με κάτι που, κατά κύριο λόγο ασχολούνται άντρες. Υπάρχουν άλλες γυναίκες που να έχουν διαλέξει αυτό το επάγγελμα στην περιοχή σας;

Δ. Δε γνωρίζω άλλες γυναίκες στο συγκεκριμένο επάγγελμα, ούτε στην περιοχή, ούτε γενικά στην Ελλάδα. Θα μου άρεσε αν μάθαινα πως υπάρχουν κι άλλες συναδέλφισες.

Τί δυσκολίες συναντήσατε όταν ξεκινήσατε; Συνήθως, οι πελάτες τέτοιων επιχειρήσεων, περιμένουν να συναντήσουν κάποιον μάστορα, όχι μαστόρισσες.

Δ. Η δυσκολία ήταν στο να ξεπεράσω τους φόβους μου πιο πολύ, παρά κάτι άλλο. Φόβος για τις ευθύνες μιας επιχείρησης, για τους κινδύνους της δουλειάς όπως το ύψος των σπιτιών στα οποία τοποθετώ τις υδρορροές, για τον κίνδυνο κάποιου ατυχήματος γιατί τα μηχανήματα που χρησιμοποιούμε μπορούν να σου κόψουν από ένα δάχτυλο, ως ολόκληρο χέρι. Θέλει πολύ προσοχή, τόσο στα μηχανήματα, όσο και στα υλικά. Υπάρχει βέβαια και η νοοτροπία του κόσμου πως, μια γυναίκα δεν μπορεί να τα καταφέρει σε μια αντρική δουλειά, όμως το αποτέλεσμα της δουλειάς μας, τους αποδεικνύει πως μπορούμε και με το παραπάνω!

Σας ενόχλησε όλο αυτό; Πώς το βιώσατε;

Η δυσπιστία των ανθρώπων στις ικανότητές μας, άλλες φορές είναι εκνευριστική, όταν επιμένουν να ζητάνε κάποιον άντρα στο εργαστήριο, άλλες φορές μπορώ να πω διασκεδαστική, όταν βλέπουν πως καταφέραμε να φτιάξουμε αυτό που θέλουν και μας συγχαίρουν με το στόμα ανοιχτό (γέλια). Οι περισσότεροι μας έχουν μάθει πλέον, οπότε λένε «θα πάω στα κορίτσια να φτιάξω αυτό που θέλω». Όταν έρχεται κάποιος ξένος, συνήθως εκπλήσσεται που βλέπει δυο γυναίκες στο εργαστήριο, αλλά μόνο οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, μπορεί να διστάσουν ή να επιμείνουν να μιλήσουν με ΤΟΝ μάστορα!

Είμαι σίγουρη, ότι οι οικογένειές σας, είναι περήφανες, ξέρω ότι εγώ θα ήμουν αν η μητέρα μου ήταν τόσο δυναμική και ασχολούταν με κάτι τόσο έξω από τα συνηθισμένα. Τα παιδιά, τί λένε; Θα ήθελαν να ακολουθήσουν τα χνάρια σας;

Α. Τα παιδιά είναι μικρά ακόμη ( μόλις 8 και 10 χρονών), αλλά αρέσει και στους δύο η «φάμπρικα»! Έρχονται που και που και φτιάχνουν πραγματάκια από κομμάτια λαμαρίνας, τα οποία φυσικά τα έχουμε τοποθετήσει σε ράφια και διακοσμούν το εργαστήριο μας! Μακάρι, να καταφέρουν να γίνουν ό,τι επιθυμήσουν στο μέλλον και αν δεν μείνουν ευχαριστημένοι από τις επιλογές τους, τότε το εργαστήριο θα είναι εδώ (ελπίζω!) και θα τους περιμένει.

Πιστεύω πως, εμπνέετε πολλά νεαρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό στη ζωή τους. Η ιστορία σας ίσως τους δώσει ένα παραπάνω κίνητρο για να κάνουν αυτό που ονειρεύονται, χωρίς να επικεντρώνονται, περισσότερο, στις δυσκολίες που μπορεί να βρεθούν στον δρόμο τους. Τί μήνυμα θα θέλατε να τους δώσετε;

Το μήνυμα που θα θέλαμε να δώσουμε είναι πως, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, αρκεί να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να μην το βάζουμε κάτω.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Σε ευχαριστούμε πολύ Κατερίνα, για το ενδιαφέρον που έδειξες για τη δουλειά μας. Συνέχισε την καλή δουλειά στην υπέροχη σελίδα σου. Σε ευχαριστούμε για την φιλοξενία.