6 πραγματα για να γνωρισετε τον κοσμο της συζυγου ενος ναυτικου

Θα ξεκινήσω διαφορετικά αυτή τη φορά. Θα σας παρουσιάσω, πολύ συνοπτικά, το τελευταίο ξέμπαρκο του δικού μου καπετάνιου. Λοιπόν...Ο Κώστας μου, βγήκε στις 23/12, δύο μέρες πρίν τα Χριστούγεννα. Καθόμασταν σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να φτάσει στο λιμάνι και να ξεμπαρκάρει γιατί, θέλαμε να περάσουμε τις γιορτές μαζί. Όταν επιτέλους με πήρε τηλέφωνο και μου το είπε, η ανυπομονησία είχε ήδη χτυπήσει κόκκινο. Θα περνούσαμε επιτέλους τις μέρες των Χριστουγέννων μαζί. Φύγαμε για το χωριό, περάσαμε τέλεια, ανταλλάξαμε δώρα, κάναμε εκδρομές κτλ. Γυρνώντας στην Αθήνα, μπήκαμε πάλι σε πρόγραμμα, σχολεία, υποχρεώσεις κτλ. Μόνο που, για την ώρα τουλάχιστον, δεν ήμουν μόνη. Ήταν κι εκείνος στο σπίτι, οι ευθύνες μοιράστηκαν, είχα τον άνθρωπό μου. Όσο ο μικρός ήταν στο σχολείο, κάναμε πράγματα μαζί, απο έναν απλό καφέ, μέχρι λιώσιμο στον καναπέ. Μας φρόντισε, μας μαγείρεψε, μιλήσαμε, μας χαϊδεψε και μας αγκάλιασε. Δεν μας χάλασε χατίρι και δεν του χαλάσαμε ούτε κι εμείς. Βγήκαμε οικογενειακές βόλτες και περάσαμε χρόνο οικογενειακώς με φίλους. 

Όπως βλέπετε, κάναμε απλά, καθημερινά πράγματα. Θα σκεφτεί κάποιος "ε, καλά. Κι εμείς τα ίδια κάνουμε, τί το ιδιαίτερο κάνετε εσείς;". Μισό λεπτό, θα σας απαντήσω αμέσως γιατί υπάρχουν κάποιες διαφορές. 

1. Είναι εντελώς διαφορετικό να δουλεύει ο σύζυγος σε κάποια άλλη δουλειά, να φεύγει το πρωί και να γυρίζει το βράδυ. Ξέρεις οτι θα είναι στο σπίτι το βράδυ, θα κοιμηθείτε μαζί, θα τον δουν τα παιδιά. Εγώ, τη συγκεκριμένη πολυτέλεια, την έχω ελάχιστες φορές όταν είναι μπαρκαρισμένος. Δεν μπορεί να βγεί και τώρα πια με τον Covid, δεν μπορούμε να πάμε ούτε κι εμείς, για λόγους ασφάλειας του πληρώματος. 
2. Παρόλο που η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ, η επικοινωνία καμιά φορά μπορεί να είναι δύσκολη, ειδικά όταν βρίσκεται στη μέση της θάλασσας, μακριά απο τη στεριά και δεν έχει σήμα. Άρα, ευτυχώς ελάχιστες φορές, μπορεί να μην μιλήσω μαζί του για 1-2 μέρες. Αυτό μπορεί να μην σημαίνει κάτι σε μερικούς, για εμάς όμως είναι πολύ σημαντικό, απο τη στιγμή που είναι μακριά ο άντρας μου.
3. Η βόλτα. Όσο λείπει, θα βγω με τις φίλες μου, την αδερφή μου, θα κανονίσουμε κάτι με τα παιδιά κτλ. Όταν είναι σπίτι, θέλουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Ακόμα και το σούπερ μάρκετ που λέει ο λόγος. Γιατί; Γιατί, τον περισσότερο καιρό δουλεύει και είμαστε χωριστά. Θέλουμε να περάσουμε όσο γίνεται περισσότερο χρόνο μαζί, αφού σε λίγο καιρό πάλι θα φύγει. 
4. Τα παιδιά. Επειδή ακριβώς λείπει, όσες βιντεοκλήσεις και να γίνουν, όσα τηλεφωνήματα και να κάνουμε, νομίζω πως είναι προφανές πως, σαν την καθημερινή επαφή, δεν συγκρίνεται τίποτα. Θα παίξουμε όλοι μαζί, θα γελάσουμε, θα βγούμε βόλτα, θα δούμε ταινίες. Θέλω να έχει σχέση με το παιδί και αυτή η σχέση χτίζεται συνεχώς. Κανονίζουν μπάσκετ με φίλους, σινεμά, μέχρι και στο γήπεδο πήγαν.  Τόσο απλά, αλλά τόσο σημαντικά.
5. Η επαφή, σωματική και συναισθηματική. Έχω κάποιον ενήλικα για να μιλήσω, να μοιραστώ τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου. Καλό το gaming, οι δεινόσαυροι κτλ, μου αρέσει πολύ να μιλάω με τον γιο μου, είναι πολύ αστείος, παίζουμε κ.α. Χρειάζομαι όμως και μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα, το τρυφερό τετ-α-τετ. Είμαι τυχερή γιατί, μου το δίνει απλόχερα, όσο παραπάνω κι αν ζητάω!
6. Οι δουλειές που πρέπει να γίνουν, μοιράζονται. Ειδικά αυτές που βαριέμαι τρελά να ασχολούμαι: συνεργεία, ΚΤΕΟ και οτιδήποτε έχει να κάνει με το αυτοκίνητο. Ακόμα κι αυτό, είναι σημαντικό, με ξαλαφρώνει, είναι μια υποχρέωση λιγότερη.      

Σήμερα το πρωί, τον πήγα στο λιμάνι για να μπαρκάρει πάλι. Τον αφήσαμε με ραγισμένη καρδούλα, στεναχωριόμασταν και οι τρείς. Αυτή είναι η δουλειά του όμως, το ήξερα και είμαι πραγματικά περήφανη και ευτυχισμένη μαζί του. Άρχισα να αγχώνομαι λίγο γιατί συνειδητοποιώ σιγά σιγά οτι, πάλι το περισσότερο "βάρος" θα είναι στους ώμους μου. Δεν παραπονιέμαι όμως, η ζωή μου είναι όμορφη.