Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, περνούσαμε τις γιορτές στις Σέρρες με τον παππού και τη γιαγιά. Μόλις έκλειναν τα σχολεία, φεύγαμε απο το σπίτι μας, όπου κι αν βρισκόμασταν. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που μεγάλωσα πολύ, ακόμα και πριν παντρευτώ. Το Πάσχα, ανεβαίναμε Σέρρες για τη Μ. Εβδομάδα και Κυριακή του Πάσχα πηγαίναμε στο Νέο Σούλι, στο χωριό του παππού μου.
Οι αναμνήσεις αυτών των ημερών, συμπεριλαμβάνουν πάντα τον παππού και τη γιαγιά. Είναι σαν να βλέπω ταινία μέσα στο κεφάλι μου. Να βγαίνουμε απο το αυτοκίνητο και η γιαγιά να μας περιμένει όλο χαρά στο μπαλκόνι, να ανεβαίνουμε τη σκάλα για να τη βλέπουμε να μας υποδέχεται με χαμόγελο, αγκαλιές και φιλιά (αρχίζω και συγκινούμαι τώρα), να τρέχουμε στο σαλόνι και να πέφτουμε στην αγκαλιά του παππού (οκ, τώρα βούρκωσα), φασαρία μέσα στο σπίτι, γέλια... Περνούσαμε στην κουζίνα για μεσημεριανό, ντολμαδάκια, κεφτεδάκια, πίτα κ.α., αναλόγως με το αν ήταν νηστεία ή όχι. Πάντα το τραπέζι της γιαγιάς ήταν πλούσιο. Τη Μ. Εβδομάδα νηστεύαμε. Δεν τρώγαμε κρέας και γαλακτοκομικά, ενώ τη Μ. Παρασκευή, έβραζε η γιαγιά πατάτες για να περάσουμε τη μέρα. Πόσες πατάτες έβραζε! Που να φτάσουν για 6 άτομα που τρώγανε για 26. Μπορεί όλη την υπόλοιπη χρονιά να τρώγαμε νορμάλ, εκείνη τη μέρα όμως ήταν λες και είμαστε νηστικοί!
Η εκκλησία ήταν πολύ κοντά στο σπίτι. Μόλις 5 λεπτά με τα πόδια. Πηγαίναμε στην Μητρόπολη, στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών. Θυμάμαι τη διαδρομή, τα σπίτια, ακόμα και το χρώμα του πεζοδρομίου. Την Μ. Τετάρτη ή Μ. Πέμπτη, μας ξυπνούσαν η γιαγιά και η μαμά το πρωί γύρω στις 8 για να ετοιμαστούμε και να πάμε να προλάβουμε λίγη λειτουργία και να κοινωνήσουμε. Όταν γυρνούσαμε τρώγαμε κουλούρι και πίναμε κακάο, μας το επέτρεπαν όσο ήμασταν μικρά γιατί είχαμε ήδη κοινωνήσει και βάφαμε τα αυγά. Ο μπαμπάς και ο παππούς κανονίζανε το κατσίκι και τα κρέατα για να ψήσουμε. Όταν ερχόταν το Μ. Σάββατο περίμενα πώς και πώς για την Ανάσταση. Περισσότερο για τα κεφτεδάκια που ετοίμαζε η γιαγιά και το τσουρέκι!
Η ωραιότερη ανάμνηση που έχω απο κάθε Πάσχα που έχω περάσει στις Σέρρες, είναι η Ανάσταση. Πάντα ο παππούς είχε στη τσέπη του σακακιού του δύο αυγά, ένα για εμένα και ένα για την αδερφή μου. Μόλις ακουγόταν το "Χριστός Ανέστη" και μετά τις πρώτες ευχές, εκεί επιτόπου, τσουγκρίζαμε τα αυγά μας με του παππού. Ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ και δεν ήθελα να περιμένω μέχρι να γυρίσουμε σπίτι. Την επόμενη μέρα, σηκωνόμασταν και ξεκινούσαμε για το Νέο Σούλι, όπου ψήναμε το κατσίκι και οτι άλλο κρέας είχαμε ψωνίσει.
Φωτογραφίες απο το προσωπικό μου αρχείο
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου