Η αφορμή για το σημερινό άρθρο, ήρθε απο το Instagram. Καθώς χάζευα, έπεσα σε ένα post, που μιλούσε για το body shamming που υπέστη μια κοπέλα με παραπάνω κιλά, που συμμετείχε σε ένα γνωστό τηλεπαιχνίδι με ψώνια. Η φωτογραφία του post, ήταν ένα δείγμα των σχολίων που γράφτηκαν για αυτήν. Σχόλια γραμμένα απο γυναίκες, προς άλλη γυναίκα επειδή είχε παραπάνω κιλά:
"Πού πας κοπέλα μου δεν βλέπεις τη φάτσα σου και το σώμα σου;...η πατσοκοιλιά έφτασε ως το γόνατο..."
"Απο πού τους ξέφυγε;... Να στείλουν τα συνεργεία να φτιάξουν τα ραγισμένα πεζοδρόμια..."
"Λυπάμαι το καημένο παντελόνι"
"...Δεν έχει αυτοπεποίθηση, ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθεί να το παίξει άνετη, η χαρά της ζωής στην ουσία..."
Και πολλά άλλα τα οποία δεν θα γράψω. Εύχομαι η κοπέλα αυτή να μην διάβασε ούτε ένα απο αυτά τα σχόλια. Αν όμως τα διάβασε; Πώς μπορεί να ένιωσε; Τί μπορεί να σκέφτηκε; Ένιωσε άσχημα για τον εαυτό της; Έκλαψε; Θύμωσε; Εγώ μάλλον, όλα αυτά θα έκανα.
Γενικά είμαι πολύ δυναμική, έχω αυτοπεποίθηση και είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου. Μου αρέσω όπως είμαι και το μόνο που ίσως να άλλαζα επάνω μου είναι η ευκολία με την οποία παίρνω βάρος. Πάντα είχα ανασφάλεια με το βάρος μου. Ακόμα και όταν ήμουν αδύνατη, στα 25 μου για παράδειγμα, ποτέ δεν ένιωθα άνετα, όσο κι αν προσπαθούσα. Προσπαθούσα να αγοράζω ρούχα που δεν με πάχαιναν (ενώ ήμουν στα κιλά που έπρεπε), μπλουζάκια που δεν ήταν κοντά για να καλύπτεται η κοιλιά (που δεν είχα), όχι στενά για να μην διαγράφουν (οτι δεν υπήρχε). Χαζό, το ξέρω. Αν είχα όμως τότε τα μυαλά που έχω τώρα, δεν θα σκεφτόμουν έτσι. Τα χρόνια πέρασαν, γέννησα το αγόρι μου, πήρα κάποια κιλά στην εγκυμοσύνη, τα έχασα, αδυνάτησα πάλι. Fast forward στο σήμερα και μετά απο 2 χρόνια καραντίνας και κλεισούρας, ξαναπάχυνα. Ξεκίνησα το γυμναστήριο πάλι, πήγα και σε διατροφολόγο, κατάφερα και έχασα τα μισά κιλά απο αυτά που χρειαζόταν να χάσω. Έλα όμως που η ζωή τα φέρνει έτσι που για κάποιους λόγους σε κρατάει πίσω στους στόχους σου.
Το θέμα είναι για άλλη μια φορά θέμα εικόνας, αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη. Και ενώ ξεκίνησα να τα κάνω όλα αυτά και για λόγους ευεξίας κτλ, όλα καταλήγουν πάλι εκεί. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι έτσι. Γιατί να καθόμαστε να το βλέπουμε έτσι; Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας και προσπαθούμε να τον αλλάξουμε; Επειδή όλη μέρα, κάθε μέρα, βαλλόμαστε απο παντού με την τέλεια εικόνα, το τέλειο σώμα, τις τέλειε αναλογίες. Influencers, μοντέλα, ηθοποιοί με εκπληκτικά κορμιά, με φίλτρα και όλα τα άλλα εργαλεία που χρησιμοποιούν, που διαφημίζουν μικροσκοπικά μαγιό, υπέροχα εφαρμοστά φορέματα, καυτά σορτσάκια κ.α. Τις κοιτάζεις και λες "μακάρι να ήμουν κι εγώ τόσο αδύνατη, να μπορώ να φορέσω σορτσάκι χωρίς να ντρέπομαι". Παραδεχτείτε οτι όλες το έχετε σκεφτεί αυτό, τουλάχιστον μια φορά.
Έχει έρθει σχεδόν το καλοκαίρι. Έχουμε ήδη αρχίσει να φοράμε πιο αεράτα και λεπτά υφάσματα, σε λίγο καιρό θα αρχίσουν και τα πρώτα μπάνια. Αυτό το τελευταίο ειδικά, πολύ το σκέφτομαι. Ε, αυτή την παραλία δεν τη θέλω καθόλου! Είναι ο κρυπτονίτης μου. Γιατί; Δεν νιώθω άνετα με το σώμα μου. Εννοείται πως θα πάω, αλλά θα νιώθω όπως πάντα λίγο κάπως. Όλο αυτό γιατί, δεν έχω το κορμί των διαφημίσεων, των social media, του Hollywood. Είμαι μια απλή, συνηθισμένη γυναίκα, με τα μπουτάκια και την κοιλίτσα της, όπως όλες μας. No filters...
Ξέρετε όμως κάτι; Όταν βγούμε στην παραλία, κανένας δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με αυτό. Όλοι θα κοιτάνε να δροσιστούνε στο νερό, να βγάλουν φωτογραφίες με τους φίλους τους, να παίξουν με τα παιδιά τους. Τί σημαίνει αυτό; ΄Οτι μόνοι μας, βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας! Νομίζουμε οτι μας κοιτάνε. Νομίζουμε οτι μας σχολιάζουν. Μερικοί θα το κάνουν, οι περισσότεροι όμως όχι. Πότε θα καταλάβουμε επιτέλους πως πρέπει να αγαπάμε το σώμα μας, με τις ατέλειές του, ένα σώμα υγιέστατο, που μας πάει παντού και που πρέπει να φροντίζουμε να είναι γερό και δυνατό; Όχι μόνο απο αισθητικής πλευράς, αλλά κυρίως για λόγους υγείας, ευεξίας.
Ρε είμαστε κούκλες, είμαστε πανέμορφες, είμαστε βασίλισσες! Ας αποδεχτούμε πια τον εαυτό μας!
Photo by Aziz Acharki on Unsplash
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου