Πολλές φορές έχω σκεφτεί το παρελθόν. Δεν είμαι κολλημένη στα παλιά, αλλά όπως όλος ο κόσμος, τρώω κι εγώ φλασιές τύπου "πω τί πήγα κι έκανα τότε;" ή "αν γινόταν αυτό τώρα, θα αντιδρούσα διαφορετικά" κτλ. Ας παραδεχτούμε οτι όλοι το κάνουμε αυτό! Όμως, τί πραγματικά θα έλεγες στον εαυτό σου; Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω 20 χρόνια, θα τον συμβούλευες; Θα έδειχνες κατανόηση;
Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να βρω τον νεότερο εαυτό μου. Δύο φορές. Τη μία στο Λύκειο, να μου πω οτι, δεν αξίζει, δεν χρειάζεται να ανησυχώ τόσο πολύ για το σχολείο. Το μόνο που χρειάζεται είναι προσπάθεια, σε όλα. Τη δεύτερη εκεί γύρω στα 30. Να μου πω οτι, δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια, να τα κάνω όλα τέλεια, αλλά απλά να αφεθώ και να ακολουθήσω το ρεύμα. Να μην ακούω κανέναν, πέρα απο την καρδιά μου, το ένστικτο μου. Γιατί τίποτα δεν αξίζει να μου χαλάει την ψυχική μου ηρεμία. Θα γίνουν όλα στον χρόνο τους. Θα γίνουν σίγουρα, γιατί πολύ απλά, δεν γίνεται αλλιώς. "Μην στεναχωριέσαι, είσαι αρκετή, κάνεις εξαιρετική δουλειά. Όσο κι αν δεν το βλέπεις. Είσαι πραγματικά οτι καλύτερο μπορείς και κάνεις πραγματικά, ότι καλύτερο μπορείς, τη δεδομένη στιγμή, υπό τις δεδομένες συνθήκες. Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε μια χαρά...". Και να με αγκαλιάσω. Να μου κάνω μια τόσο σφιχτή αγκαλιά, που να καταλάβει η νεότερη Κατερίνα, οτι δεν έχει τίποτα να φοβάται, λόγους για να αμφιβάλλει, πράγματα για τα οποία να νιώθει ενοχές ή άσχημα.
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να το κάνω αυτό. Σκέψου, πόσο διαφορετικά θα ήταν, πόσο κουράγιο θα έπαιρνες σε περιόδους πίεσης, που απλά ένιωθες οτι τίποτα, μα εντελώς τίποτα, δεν πάει καλά, όσο κι αν προσπαθείς. Πόση ανακούφιση θα ένιωθα τότε...Πόση κατανόηση θα έδειχνα! Πόσο θα ήθελα να γυρίσω και να μου τα πω όλα αυτά...
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου